ඔබේ පින් පෙට්ටියේ
මං සතේ කාසියක්
මියුරු අග බොජුන් මැද
පොඩි පාන් වාටියක්
දැවෙන හිරු මඬල මත
නියොන් ආලෝකයක්
මත් අතරමඟ හැළුනු
දිග අනාඝාතයක්...
පින් කොහිද මට සබඳ
නුඹ ලොවට එබෙන්නට
සින්දුවක පේළි ඇත
මගෙ සෙළුව වැසෙන්නට
සරා සඳ මරා මුව
වසා මුකුලිත පෙමින..
වලාපෙළ විරූපිව හඬයි
නුඹ නැති සොවින...
රන් හුයෙක රළු පහස
මුළු ලොවට පෙනෙන්නට
සන්ඩුවක් වෙමුද අපි
පෙම පසෙක නිධන් කොට...
විරාගික තරු එළිය
තෙමයි තෙත්බර හුස්ම..
හලා හල නුරා සිළ
දවයි සන්තානයම......
3 comments:
තෙත් බර හුස්ම
මැන බලනු
ආදරේ තරම නුඹට
රන් හුයක මුදු පහස
කියා පාන්නට
ලොවට නොව
මතු අනාගතයට
නුඹයි මගෙයි
අභිමානය.....
කවි පෙල සුන්දරය පාන වාටි මැද රස බොජුනක් මෙන්ම
කාලෙකින් උනත් ඇවිත් බලන්න හිතෙන්නේ මේවා අපූරු අදහස් නිසාතමා යාළු
For some reason this reminds me of Wuthering Heights. Catherine Earnshaw and Heathcliff.
Post a Comment