රික්තය..........

එකෝමත් එක
දවසක......
මන්දාරම්
හැන්ඳෑවක......
හීනියට අඩියක්
ගහන අතරේ.....
මැවුනා මට සිතිවිල්ලක්.......
එක්ක මුසුවෙච්චි
පටලැවිල්ලක්.......

අහස හොඳටෝම
කලුවීගෙන එන අතරේ......
මට පුදුම සැහැල්ලුවක් දැනුන...........
සිතට දීප්තිමත් බවක්
දැනුනා....
මේකට හේතුව....
කොයිතරම් දුරට වෙරිමතද?
පරිසරයේ තිබ්බ අන්ධකාරයද?
සුලන් වල තිබුනු ආගන්තුක භාවයද?
කියල මට හරියට නිච්චියක් නම් නෑ....
ඒ වුනාට සිත නම් හිස් කඩදසියක
තියාපු Full-Stop එකක් වාගෙ
පැහැදිලිව පෙනුනු බව නම්
මට දිවුරලා කිව්ව්හැකි.....

හරියට පුංචි
සුරංගනා කතාවක් වගේ......
සුන්දර අවසානයක්
නැතත්....
මුල සහ අග...
කාලයට බාර කරලා....
ජීවිතේ මැද කොටසවත්
මට හසුරවන්න ඇත්නම්
කියලා.....
මට හිතුනා......
හරියට අර JEWELගෙ
සින්දුවක තියෙන්නා වාගෙ....
"මගෙ දෑත් නම් කුඩා බව නම් ඇත්තයි......
ඒ වුනාට ඒවා මගෙමයි"......
කියල මට හිතුන...

හීතල සුලඟත් එක්ක
ජනෙලයෙන් එන හිරිකඩ......
එකපාරටම මගෙ
Alternate Reality එක බිඳ දමල......
හෙණ පාරක් වගේ...
මාව වර්තමානයට
ඇදල දැම්ම.....
ආයෙමත් හීනයට
සෙට් වෙන්න බැලුවත්.......
බොතලේ හිස්වෙලා.......
ජීවිතෙත් හිස්වෙලා වගෙ
මට දැනුනා......